Komuniteti queer është një nga grupet me rrezik më të lartë për depresion, ankth dhe abuzim me substancat narkotike. Për dekada të tëra, shumë shkencëtarë supozuan gabimisht që njerëzit LGBTQ + ishin në thelb patologjik, dhe për këtë arsye në rrezik më të madh për çrregullime mendore. Menjëherë pas hulumtimeve të bazuara në sondazhet aktuale të njerëzve LGBTQ + që filluan së pari në fund të viteve 1990, diskriminimi dhe stigmatizimi u zbuluan se ishin dëmet kryesore për shëndetin mendor LGBTQ +. Komuniteti queer që atëherë ka fituar deri diku pranimin nga shoqëria. Tani, disa studiues të shëndetit mendor LGBTQ + po e zhvendosin fokusin e tyre te stresi që vjen nga vetë komuniteti.
“Deri më tani, pothuajse të gjitha studimet për personat LGBTQ +, shëndetin mendor dhe stresin e shikojnë të lidhur me – gjëra të tilla si refuzimi i familjes, refuzimi nga komunitetet fetare, ose ose nga ngacmimet,” thotë John Pachankis, PhD, profesor i asociuar i Shëndetit Publik dhe drejtor i “Nisma e Shëndetit Mendor LGBTQ” në Universitetin Yale. Por ajo që Pachankis dhe kolegët e tij filluan të vërenin në punën e tyre ishte se burrat gay dhe biseksualë raportuan se mundoheshin shumë nga stresi që vinte nga bashkëmoshatarët e tyre, ose ajo që një studim i ri i udhëhequr nga Pachankis e quan stres brenda-pakicës. Botuar në Janar në Gazetën e Personalitetit dhe Psikologjia Sociale, studimi u krye mbi pesë vjet me mostra përfaqësuese të pjesëmarrësve nga e gjithë SH.B.A. dhe është më i rëndësishmi në llojin e tij për të ekzaminuar stresorët e komunitetit midis burrave gay dhe biseksualë.
Gjetjet e studimit, zbulojnë atë që shumë në komunitet e dinë shumë mirë: që burrat gay dhe biseksual mund të jenë goxha të ashpër me njëri-tjetrin dhe me veten. Pjesëmarrësit raportuan se ishin të stresuar nga ajo që e perceptonin si obsesionin (fiksimin) e komunitetit për pamjen, statusin dhe seksin; ata treguan racizmin përjashtues dhe shkathtësinë shoqërore. “Ne e dimë që burrat në përgjithësi janë më konkurrues dhe se konkurenca që lidhet me mashkullin është stresuese,” -thotë Pachankis. “Ajo që tregojnë këto të dhëna është se kur ai lloj konkursi ndodh në një komunitet të përbërë nga burra që socializohen dhe seksualizohen me njëri-tjetrin, shëndetit mendor të një personi mund të jetë mjaft i përkeqësuar”
Pachankis foli edhe për stresorët kryesorë që burojnë brenda komunitetit, efektet e tyre në shëndetin mendor dhe fizik dhe se si burrat homoseksual dhe biseksual mund të mbështesin më mirë njëri-tjetrin.
Cilat kanë qenë presionet kryesore që keni hasur në shëndetin mendor të burrave gay dhe biseksual?
Stresorët që kemi dëgjuar në intervista dhe më pas kemi studiuar në shkallë vendi mund të klasifikohen në katër lloje. E para ishte stresi në lidhje me të perceptuarit se bashkësia homoseksuale është e përqendruar tej mase në seks, në kurriz të marrëdhënieve apo miqësive afatgjata. E dyta ishte që bashkësia homoseksuale është e përqendruar tepër te shqetësimet që lidhen me statusin, gjëra të tilla si mashkulloriteti, atraktiviteti dhe pasuria. E treta kishte të bënte me perceptimet që bashkësia homoseksuale është tepër konkurruese, se mbështet këtë lloj të kulturës së hijes dhe konkurrencën e përgjithshme shoqërore. E katërta ishte që komuniteti homoseksual është përjashtues i diversitetit, përfshirë diversitetin racial-etnik dhe diversitetin e moshës, dhe diskriminues ndaj burrave gay me HIV.
Studimi zbulon se secila prej këtyre klasave të stresorëve është e lidhur me depresionin dhe ankthin. Por disa ka të ngjarë të kenë një ndikim të veçantë në varësi të vendit ku një burrë homoseksual ose biseksual jetojnë.
Cilat grupe janë prekur në mënyrë disproporcionale sipas gjetjeve tuaja?
Kjo gjë varet nga klasa e stresorit, por në përgjithësi, burrat me ngjyrë kishin më shumë të ngjarë të perceptonin ato që ne i quajmë stres të komunitetit gay. Beqarët kishin më shumë gjasa ta përjetonin atë, si dhe burrat që e përshkruanin veten më femëror, burra me më pak burime socio-ekonomike dhe burra që nuk ndjeheshin veçanërisht tërheqës. Ne gjithashtu zbuluam se burrat më të rinj në krahasim me burrat e moshuar ishin më të stresuar, dhe se burrat biseksualë kishin më pak të ngjarë të përjetonin këtë lloj stresi të komunitetit gay.
Një studim plotësues zbuloi lidhje midis stresit brenda pakicës dhe rrezikut të HIV-it. Cila është gjetja kryesore në studimin tuaj?
Natyrisht, burimet më të mëdha të rrezikut të HIV-it janë disavantazhet strukturore, në veçanti format strukturore të homofobisë dhe racizmit që prekin burrat gay dhe biseksualë me ngjyrë, në mënyrë disproporcionale. Në të njëjtën kohë, studiuesit kanë shikuar ndikimet sociale dhe të sjelljes, si mënyra se si stresi ndikon në vendimmarrjen dhe marrjen e rreziqeve.
Ne gjetëm një korrelacion ku burrat gay dhe biseksualë, të cilët veçanërisht janë të stresuar nga përqendrimi i komunitetit gay në seks, status dhe konkurrencë, ose të cilët ka të ngjarë ta perceptojnë komunitetin gay si përjashtim i diversitetit, kanë më shumë të ngjarë të bëjnë seks pa prezervativë në jetët e tyre të përditshme. Kjo pas llogaritjes së dallimeve themelore në moshë, të ardhura, arsim, racë dhe etni, ose faktorë të tjerë që mund të shoqërohen me një rrezik më të madh.
Një nga gjërat më të shkëlqyera për të qenë më të qetë është të lejosh njerëzit të qëndrojnë jashtë status quo-së, të formojnë bashkësi të ndryshme dhe miqësi të ndryshme që mund të kapërcejnë kufijtë artificialë që ekzistojnë në botën heteroseksuale. Kjo aftësi bëhet më e vështirë për tu parë në në internet ku njerëzit mund të veçohen, të refuzojnë njerëzit dhe të flasin vetëm me njerëz që janë 100 metra larg.
Cilat janë mendimet tuaja për mënyrën se si mund të perceptohej ky hulumtim gabimisht?
Qëllimi im kryesor është të hedh dritë mbi ndikimet e vërteta në shëndetin mendor të njerëzve LGBTQ +. Në punën time klinike u bë e qartë se burrat gay dhe biseksualë citojnë stresorët nga brenda komunitetit gay. Pa e trajtuar atë në hulumtimet e mëtejshme, unë e dija se ne mund të na mungonte fotografia e plotë. Në të njëjtën kohë, unë e dija se çdo hulumtim që tregon stigmë ose heteroseksizëm nuk është shkaku i vetëm i shëndetit mendor të burrave gay dhe biseksual, potencialisht mund të përdoret për t’u rikthyer në një farë mënyre këtë argument të vjetër historik që në njëfarë mënyre burrat gay dhe biseksualë ishin në thelb patologjik.
Por unë isha i qetë duke vazhduar studimet sepse e dija që ata mund të ishin thirrje për veprim brenda komunitetit gay, për të rritur përqëndrimin, e saj nga ato që kanë qenë historikisht atributet e tij më të shquara – aftësinë e tij për të mbështetur njëri-tjetrin përballë neglizhencës së qeverisë , të mendosh në mënyrë krijuese se si të krijojmë miqësi dhe partneritete, dhe në fund të fundit se si të shohim me guxim brenda dhe të formojmë një komunitet për të cilin njerëzit LGBTQ + mund të jenë krenarë.
A ka zgjidhje për këto dinamikë të komunitetit, të sugjeruar nga kërkimi juaj?
Një nga pikat e nxjerra në sondazhet tona ishte që burrat homoseksualë nuk janë miq të mirë me njëri-tjetrin, gjë që me të vërtetë ne sygjerojmë që mbështetja dhe forcimi i miqësive përballë disa prej këtyre aspekteve më stresuese të komunitetit gay do të ishte rrugë e sigurt për tu mbrojtur nga ai lloj stresi.
Nëse hapësirat e komunitetit gay zhvendosen në internet në platforma si Grindr, normat për komunikim dhe për komunitetin degradohen dhe zbresin në emëruesin më të ulët të përbashkët.
Një gjë që shpesh është shfrytëzuar në komunitetin homoseksual është mentorimi ndër-gjenerues. Dhe kjo funksionon në të dyja mënyrat. Ne e dimë që të rriturit LGBTQ + kanë më shumë të ngjarë të jetojnë vetëm dhe ky është një faktor rreziku për depresionin. Dhe ne e dimë që të rinjtë LGBTQ +, në shumicën e rasteve, nuk lindin në familje që janë gjithashtu LGBTQ +, kështu që ata nuk trashëgojnë një sens të bashkësisë, normave ose historisë nga prindërit e tyre. / HistoriaIme
Marrë nga them.us